na sitach jedynie ząbki drobnych oportunistów. Co się bowiem stanie, jeśli sito zawadzi nam o szkielet dwudziestotonowego dinozaura? Jak go uwzględnić w wyliczeniach? A czy z tego, że wśród szczątków z innej próbki nie ma żadnej dużej kości, wynika, że produktywność wielkich zwierząt była w opróbkowanej biocenozie do pominięcia?<br>Problem wynika z tego, że przesiewanie skały jest właściwą metodą do uzyskania <br>statystycznie istotnych próbek drobnych organizmów, ale nie do ilościowego badania zwierząt wielkości słonia czy hipopotama. Drugie ograniczenie jest nawet bardziej kłopotliwe i trudniejsze do oszacowania. Większość zębów i kostek trafiających dziś do osadów przeszło przez czyjeś jelita. Pochodzą z odchodów