cechy, przy czym w miarę upływu czasu geologicznego udział tych osobników w populacji wzrastał aż do jej zdominowania (ryc. 2.5).<br>Ta powszechnie stosowana przez biostratygrafów metodą wyznaczania granic gatunku <br>jest niewłaściwa, bo powoduje szczególne zafałszowanie obrazu ewolucji, o którym <br>będzie jeszcze mowa. Zamiast ciągłych przemian widzi się nagłe (bo wynikłe <br>z zastosowanej definicji) pojawienie się gatunków o sztucznie zazębiających się <br>zasięgach czasowych. Zaznacza się wtedy na diagramach ewolucji rozgałęzianie się jej dróg (specjacje), choć w rzeczywistości nic takiego nie nastąpiło. Zafałszowanie jest szczególnie dotkliwe dla wiarygodności korelacji wiekowej. W praktyce biostratygraficznej znalezienie okazu o diagnostycznych cechach w pobliżu dolnej granicy