znamiennym dla powieści produkcyjnej lat stalinowskich, a także części lewicującej literatury międzywojnia. Jeśli przed wiekami w wyższej cenie była umiejętność posługiwania się mieczem niż księgami (kupieckimi lub filozoficznymi), to w okresie "błędów i wypaczeń" wiele się zmieniło, ponieważ szpadel czy kielnia jawiły się także jako narzędzie pracy i walki, a wynurzenia klerków zastąpił &lt;name type="tit"&gt;Notatnik agitatora&lt;/&gt;, jednoznaczny w swojej nakazowej tendencyjności. Ale przecież już Karol Szajnocha przestrzegał w połowie XIX wieku w artykule &lt;name type="tit"&gt;O typie narodowym w powieściach najnowszych&lt;/&gt;: &lt;gap&gt;<br>&lt;page nr=75&gt; Głośny historyk wywodził owych "konfederackich junaków" z tradycji pamiętników pana Paska i rycerskich opowieści, a także zapewne z doświadczeń powstań dziewiętnastowiecznych. Po latach