biorę rok 1955. Oczy przecieram. W numerze 1 czytam ogromny, rzeczowy artykuł o prądach sztuki na Zachodzie. Ten sam Mieczysław Porębski, wyznawca socrealizmu, pogromca groźnych kapistów, pisze z uznaniem o całym szeregu malarzy zachodnich i nawet Klee jest dla niego "czułym i pełnym humanistycznej mądrości komentarzem do pewnych pojęć i wyobrażeń o znaczeniu nie tylko subiektywnym", a więc nie tylko Picasso i Léger są w łaskach, bo o nich jako o komunistach i przedtem mówiono bez wyzwisk. Nawet krytyka Picabii, Duchampa, Arpa i Maxa Ernsta jest utrzymana w tonie nieagresywnym. Kiedy autor pisze o Mondrianie, o Bauhausie, przechodzi na unizm Strzemińskiego