które próbują propagować zaostrzenie kar, ograniczenie korzystania z przepustek, obniżenie wieku odpowiedzialności karnej, penalizacji życia. To żerowanie na filozofii strachu i niskich instynktach wiąże się - być może - z pewnymi ambicjami politycznymi. Mogę na to odpowiedzieć jako ten, który o życiu i jego realiach z tej strony więziennego muru ma spore wyobrażenie: trzymanie człowieka w pełnej izolacji, bez poddawania go próbom, oswajania z normalnością - to droga donikąd. W nauce dominuje pogląd, że po 6 latach takiej izolacji zachodzą psychiczne zmiany uniemożliwiające skazanemu powrót do społeczeństwa. Jest on więc niejako stracony.<br><br>Z drugiej strony - pomijając przypadki kary śmierci - każdy skazany, wcześniej czy później