rzecz rysuje się dla prostego księdza, inaczej dla istoty z pogranicza światów. W Dziadów części III ten motyw tworzy obraz zamkniętej w pieśni czasoprzestrzeni, której kosmiczny pęd jest zarazem przewiewaniem przez tonie "ludzkiego rodu", przez wieki. Jest wprowadzony do tekstu literackiego tak, by czytelnik (a może i przyszły widz) oczami wyobraźni ujrzał go w teatrze.<br>Można w tej wyobrażonej Mickiewiczowskiej przestrzeni kosmicznej zauważyć anachroniczność wertykalnego układu (która i dziś przecież w religijnych i potocznych wyobrażeniach jest przyjęta). Ale o ileż ciekawszy jest z tego punktu widzenia ów najpiękniejszy dla mnie fragment Wielkiej Improwizacji, rozpoczynający się od słów<br>&lt;gap&gt;<br><br>A dalej rozwinięcie kwestii