mazurki z przejęciem czytając ich historię i wszystkie objaśnienia. Czasem słyszałam ich interpretację w wykonaniu Artura Rubinsteina, Witolda Małcużyńskiego czy Krystiana Zimmermana w audycjach radiowych. Z ogromnym lękiem i szacunkiem poznawałam mistrzowskie muzyczne tworzywo nie tylko samym uchem, ale właśnie poznawałam moimi zbyt krótkimi palcami, zbyt słabą techniką. Poznawałam bardziej wyobraźnią i przypuszczeniami, jak powstawały te muzyczne kryształki, bardziej marzeniem o odgadnięciu intencji kompozytora. Nękała mnie świadomość, że moja nieudolność byłaby profanacją Wielkiej Muzyki. Moje własne ucho wybaczało mi małe pomyłki, kazało długo szukać tej atmosfery lekkiego drżenia, wierzb i rześkiego dudnienia wiejskiej basetli. Przy dłuższym wczytywaniu się pojawiało się coś