tradycyjną hiszpańską arystokracją. Nie ma wątpliwości, że fabuła "Sekretu hiszpańskiej pensjonarki" służy Mendozie do charakterystyki zarówno elit (często skorumpowanych i wmieszanych w przestępczą działalność) jak i plebsu. Co ważne jednak, proza ta jest nie tylko refleksją o pofrankistowskiej Hiszpanii, ale ma swój własny literacki rys: skrzy humorem, typowym dla groteski wyolbrzymieniem i celnymi puentami. Choćby takimi jak ta: "- W Hiszpanii nie mamy komór gazowych - zauważyłem. - Prawdę mówiąc, na najbiedniejszych przedmieściach nie mamy nawet gazu". I właśnie takie zdania zapadają w pamięć z tej książki najbardziej.<br><br>Eduardo Mendoza, Sekret hiszpańskiej pensjonarki, przeł. Marzena Chrobak, wyd. Znak, Kraków 2004, s. 174<br><br>&lt;au&gt;Mariusz Czubaj