i oglądał się dokoła jak człowiek, któremu zmysły się mącą. Podszedł do Róży i patrzył na jej łzy z niedowierzaniem. Płakała coraz głośniej, więc w końcu powiedział: <br>- Ach, czego ty? sama zaczynasz, napadasz jak szalona, a potem płaczesz... <br>Nie ustawała w szlochach, co pewien czas poprzez łkanie przedzierały się słowa "wypędza", "dzisiaj" i "żydowski krętacz". <br>Załamał ręce. <br>- Opamiętaj się, co ty gadasz, co ty chcesz, nieszczęsna? Przecież to dziecko - wnuk rodzony, a ty na niego jak na złoczyńcę. I jakiż on Żydziak? I jaki on krętacz? Ty sama dzika jak nie człowiek, opętana czy co? <br>Róża pewnie nie zauważyła biadań Adama