wie pan docent... jak się ich dziś pretensjonalnie nazywa "niepełnosprawni". Dawniej, zamiast wykręcać językiem i kwiatkami maskować kalectwo... mówiło się po prostu... - Westchnął. <br>- Dooobrze. Wspomniałem o tym dlatego, że mnie tu po południu nie będzie... Przyszło mi na myśl, że po moim wyjściu... pan docent mógłby poprosić o kawę... i wypić ją w kuchni. Tak jak ja to zazwyczaj robię. - Uśmiechnął się poufale. - Gerta to istny almanach. Należy do garstki tu t e j s z y c h, czyli tu urodzonych. Bo ja, jak panu wiadomo od ojca Heinricha, "dojechałem tu z Bawarii..." W końcu mnie ludzie przyjęli, ale to