kamień, kawałek gruntu, z którego się patrzy na daleki, ciemny horyzont. I jeżeli już się rezygnuje z tego gruntu - jak robi dzisiejsza sztuka - to jest to wejście w ciemność lub anarchię. Chciałbym i nie chciałbym przekraczać swoich przyzwyczajeń. Ważne jest, żeby przekraczać przyzwyczajenie, ale nie opuścić terenu, który daje możliwość wypowiedzenia swego zdania. Dzisiejsza sztuka z wielką łatwością przekracza wszelkie granice i z równą lekkością pokazuje to jako dokonanie. Kwestionowany jest wysiłek, żeby zrobić coś jeszcze w granicach substancji sztuki. Literatura już się z tej słabości wyleczyła i wróciła do fabuły, do wyobraźni spójnej. Sztuka jeszcze nie może.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;Co Pan sądzi