ręce. Gdy nałożyli ostatni szew, popatrzyli na siebie z zakłopotaniem, jak gdyby maskując wzajemne zadowolenie.<br>"Zdjąłem z nich maski i zdziwiłem się, do jakiego stopnia docent był blady. Wyglądał jak trup.<br>- To dopiero praca - powiedział dyrektor.<br>- O, jawohl!... - i po raz pierwszy widziałem, jak docent się uśmiechnął. U takich ludzi wyrabia się z czasem dziwny stosunek do fachu. Miałem wrażenie<br>, że obaj są śmiertelnie znużeni, ale szczęśliwi. Dyrektor nawet zaczął coś podśpiewywać wedle swego frywolnego zwyczaju. Nałożył opatrunek w ciągu sekundy..."<br>Na sali operacyjnej był dławiący upał. Siostra przełożona ze zdenerwowania jeszcze się trzęsła, chora cicho przez sen jęczała. Rubiński chciał otworzyć