szkieletu kolonii była bardzo oszczędna, jeśli chodzi o zużycie kolagenu.<br>Nacisk selekcyjny na oszczędność musiał być silny, skoro drogą tą poszły niezależnie przynajmniej dwie obszerne gałęzie rozwojowe, w ordowiku i sylurze (retiolity), dominując zespoły graptolitów w niektórych środowiskach. W obydwóch postępowało ograniczanie liczby osobników, prowadząc niemal do zaniku kolonijności. Najbardziej wyrafinowane z nich miały ledwie dwa osobniki w kolonii (późnoordowicki Corynites).<br>Zakończenie wzrostu takiej wysoce zintegrowanej kolonii było ściśle z góry określone przez genetyczny program rozwojowy. W sylurskiej linii uformowała się przy wierzchołku kolonii dodatkowa ścianka o nieznanej funkcji, która stopniowo rozrosła wzdłuż boków kolonii niczym szczególny rękaw. Zawarta w niej