albo po prostu się kładł, jedną ręką podpierał ciężką głowę, a drugą pielił, sadził, przycinał odrosty, jakieś pożółkłe, nadgniłe liście. Upodabniał się do tej ziemi, jego cera przypominała spaloną kruchą grudę, czerstwą i szorstką, bo wuj Tadeusz golił się tylko od święta i w kilku miejscach na twarzy zaczęły mu wyrastać osobne kępki włosów, niczym samosiejki. <br><br>Tak jak dziadek Alojzy, wuj Tadeusz nosił w sobie rezygnację, mimo wszelkich oznak walki, jaką prowadził ze swoimi słabościami, z ziemią, która ciągle odmawiała mu posłuszeństwa, nosił w sobie wielką białą flagę, tkwiącą gdzieś w zakurzonym kącie jego duszy, zawsze gotową do wywieszenia. <br>Odchodził w