wyglądać kiedyś na Podolu. Nosił pewnie długie buty i chodził w pole. Jakoś się zasmęcił, zapatrzył w kubek księdza Clnonta i wygląda jak mały chłopiec, którego wróżka nagłym dotknięciem laski czarodziejskiej zmieniła w staruszka za to, że był niegrzeczny dla swojego dziadka. Vilbert siedzi prosto, z łokciami przy sobie, ma wyraz twarzy obowiązkowego ucznia i żując chleb robi dzióbek. Gdy patrzę teraz na niego, budzi się we mnie przekonanie, że on nie miał nigdy matki. Nie zaznał nigdy matczynej czułości ani troski. Nigdy nie dostaje listów od rodziny. Łzy napływają mi do oczu. Przez chwilę myślę o mojej matce. To byłoby straszne