rodzić dziecinna wiara w "ozdrowieńczą siłę miłości".<br>Przyznaję: przypadek barwnie wyreżyserował scenę waszego powitania - nawet świadomi rzeczy świadkowie przeżyli ją w poruszeniu uczuć. Szczególnie Ada.<br>Franker wyprowadza ją z dyżurki.<br>Nie należy nadzorować cudzych szczęśli wych chwil.<br>Sam adiunkt też uległ szczeremu wzruszeniu.<br>Ale już po kilkunastu sekundach Franker zmienia wyraz twarzy.<br>Ada podnosi szkliste od łez oczy.<br>Niepewny, stygnący uśmiech Frankera budzi w niej gniew: - Czym się teraz znowu martwisz? Czego się znów boisz?<br>Franker bezwiednie obejmuje ją ramieniem. - Pomyśl - mówi.<br>- Nie chce mi się teraz myśleć! - krzyczy oswobadzając się z uścisku.<br>- Pytam: czego się znowu boisz? - Powinnaś zrozumieć od pierwszej