szkolenia zawodowego, ale przede wszystkim poszerzający horyzonty i przygotowujący do podejmowania samodzielnych rozwiązań. Sądzono, że lepiej formować samodzielne umysły zdolne sprostać nieprzewidywalnym okolicznościom niż trasować jednostki reagujące stereotypowo na stereotypowe zadania.<br>Przygotowaniem czysto zawodowym zajmowały się więc szkoły wyższego stopnia, ale nie uniwersytet stawiający sobie cele ogólnohumanistyczne. Miało to nawet wyraz w nazwie głównego wydziału, który szczycił się mianem wydziału filozoficznego, a zatem poświęcającego się bezinteresownemu poszukiwaniu prawdy, jak to winna czynić filozofia w przeciwieństwie do nauk stosowanych w rodzaju inżynierii.<br>Fundamentem tego typu nauczania był brak ostrych granic miedzy poszczególnymi gałęziami humanistyki, granic, które stanowiłyby dla studenta nieprzekraczalną barierę w