Wracałam do swojego łóżka, przeważnie jednak zanim zdążyłam zasnąć, ona jak gdyby pod wpływem jakiegoś wewnętrznego nakazu odrzucała koce, siadała na łóżku i zaczynała mówić znowu.<br>Słuchałam i widziałam szczury w ciemnej celi więziennej i widziałam dziecinną jeszcze twarz w obramowaniu czarnych warkoczy, tę twarz, która na zawsze miała zachować wyraz lęku i zdziwienia. Dlaczego? Uparte pytanie powraca do mnie i teraz, i podobnie jak wtedy nie umiem odpowiedzieć. Dlaczego? A ty, jakiż to bóg ciemną przepaską zawiązał ci oczy i w twoje ręce włożył chwiejną szalę uczynków? Dlaczego?! Widzisz, w ten sam sposób mogłabym zapytać i ja ciebie, i ty