dlatego, że tak dramatyczny ciąg obrazów, sytuacji i nastrojów, jaki dają zestawione w ten sposób wiersze Błoka, jest odzwierciedleniem pełnego wzlotów i upadków, rozterek i niepokojów, miłości i rozpaczy - ludzkiego życia. Muzyka podkreśla dramatyzm poezji. Czyni to jednak jak równoprawna jej partnerka. Równowaga między autonomią tej muzyki a jej heteronomią wyraża się najdobitniej w instrumentacji cyklu, w powierzeniu partii muzycznych poszczególnym instrumentom. <br>Z jednej strony instrumentacja wydaje się być całkowicie niezależna od poezji. Rozdysponowanie towarzyszących sopranowi instrumentów to wszak czysta kombinatoryka: głos + instrument, głos + dwa instrumenty, głos + trzy instrumenty. W trzech pierwszych pieśniach sopranowi towarzyszą kolejno: wiolonczela solo, fortepian solo, skrzypce solo