czułem urazy,<br>i nie minęło pięć minut, a już otrzepawszy się z piachu, znów w koszulach i portkach siedzieliśmy na brzegu strumyka, przepływającego przez dziedziniec naszego zakładu, trójki ojców lazarystów ("Cóż za trafna nazwa - myślałem - bo przecież oni jak Chrystus Łazarza przywrócili nas do życia!"), i usiłowaliśmy trafić kamykami w wyraźnie widoczne na piaszczystym dnie poruszające się bokiem kraby rzeczne, które zresztą niewiele sobie z tego robiły, oddzielone od powierzchni bezpieczną warstwą wody, i spokojnie polowały na drobne żyjątka i owady,<br>wobec tego po chwili przestaliśmy się nimi zajmować i ukrywszy się przed prażącymi promieniami południowego słońca w gęstwinie przybrzeżnych krzaków