w sobie miłość występną, głodzi się, umartwia - jakbyśmy powiedzieli po chrześcijańsku - ginie w oczach. U Racine'a ten wątek jest wysunięty na drugi plan - na pierwszym planie jest owo prześladowanie Hipolita, które nazwalibyśmy za Freudem zabiegiem kompensacyjnym. Fedra prześladuje Hipolita, ponieważ wstyd jej, królowej, kochać się tak nieprzytomnie, po dziewczęcemu, w wyrostku, który w dodatku nie zwraca uwagi na kobiety. Kiedy dochodzi do wyznania, cierpi przede wszystkim jej duma kobieca. Zrzuca na niego winę dla uratowania dobrego imienia królowej. Odgrywa zresztą w tym rolę bierną: oszołomiona wieścią o powrocie Tezeusza, upokorzona wzgardą Hipolita godzi się na intrygę Enony. Opamiętawszy się, spieszy ratować