zachybotał się i runęła nagle na podłogę. Gdy brat wrócił do domu, zastał ją jęczącą w korytarzu ze złamaną nogą.<br><br>Odtąd doktor Ryszard Kunicki nie miał już rzeczywiście dla siebie spokojnej chwili. Opiekował się starszą siostrą zresztą już przedtem, spełniał cierpliwie jej życzenia, kaprysy, miał dla niej zawsze dużo serdecznej wyrozumiałości. Ale teraz, gdy leżała w łóżku z unieruchomioną nogą, dla doktora, nie tak młodego i nie tak już zdrowego, był to trud nad siły. Co by to było, gdyby syn Adam nie pomagał mu przy ciotce?... To ciągłe jej: Podaj mi, Rysiu, to, przysuń tamto... Przynieś mi rulon z antresoli