rosyjskiej szkoły pianistycznej z samym Sofronickim na czele. Już pierwsze, ciche dźwięki "Masek" Szymanowskiego potwierdziły legendę nieprzeciętności, jaką zaskarbił sobie po ubiegłorocznym występie na "Warszawskiej Jesieni".<br>Pianista miał dynamit w palcach, wrażliwość w sercu i chłód w umyśle - rzadko spotykany zestaw cech, sprawiający, że zelektryzowanej widowni po każdym odegranym opusie wyrywały się z ust okrzyki podziwu. Kto tego nie słyszał, niech żałuje, bo nie wiadomo kiedy tak wyjątkowe wydarzenie powtórzy się ponownie.<br>Pisząc te słowa, nie dysponuję jeszcze wrażeniami po występie amerykańskich gości Festiwalu - Bernarda Zincka i May Phang, ale udało mi się podsłuchać fragment próby, podczas której - przysięgam na Orfeusza