użyteczności krytyki". Błoński nazywał krytyka "demokratą literatury". Krytyk broni nie tylko czytelników czy Innego przed uzurpatorstwem artysty, jego demokratyzm wyraża się i w tym, że w przeciwieństwie do twórcy przekonanego o swej wybitności i wyjątkowości zabiega także o to, by Sprawiedliwości Literackiej stało się zadość, w tym sensie, że nie wyrzekając się swych sympatii i antypatii hołduje wizji literatury jako homeostatu i respektuje fakt istnienia składającej się na ową całość różnorodności: <br>&lt;gap&gt;<br> - pisał Błoński.<br> Porównanie wydaje się o tyle zasadne, że ówczesne rządy zdawały się karykaturą rządów "dobrego króla Stasia", a uczestnicy życia literackiego mieli świadomość jego całkowitej teatralizacji.<br> Zaproponowana przez Stanisława Barańczaka