potężnie zębami. Spłoszone wróble zerwały się do lotu, burym tumanem skrzydeł przysłaniając drobniutką i niebieską postać Puciałłówny, która wyszła zza parkanu i lekkim kroczkiem zbliżyła się do furtki państwa Linsrumów. Polek rzucił się gwałtownie do tyłu jakby z zamiarem ucieczki. Zderzył się z cienką drewnianą ścianą, która skrzypnęła boleśnie w wyschniętych sękach, podskoczył do drugiego okna, następnie rymnął w stronę łóżka. Serce biło rozpaczliwie, zimny pot objął całe plecy chłopca. Na podwórzu słychać było już głos pani Linsrumowej i drugi, cieniutki a grzeczny. Wytrzeźwiła go z szoku żałosna i powolna skarga zawiasów przy drzwiach.<br>- Polek - rzekła Babka - Puciałłówna, panna Puciałłówna przyszła