główną uwagę poświęca zagadnieniom finansowo-inwestycyjnym. Tendencja ta jest sprzeczna z ustaleniami międzynarodowej konferencji w Lucernie. Przyjęto tam założenia, w myśl których resorty ochrony środowiska winny być odciążone od problematyki finansowo-realizacyjnej na rzecz tworzenia polityki warunków prawno-organizacyjnych, niezbędnych do wdrażania ekorozwoju.<br>Tymczasem w Polsce sytuacja wygląda odwrotnie. Podstawowy wysiłek idzie na techniczne inwestycje, i to głównie "końca rury". W drastyczny sposób pomija się natomiast takie kierunki, jak edukacja i ochrona przyrody. Główny dysponent środków finansowych - NFOŚiGW w 1997 r. przeznaczył 4,3% nakładów na ochronę przyrody, a 1,7% na edukację. W podobny sposób działają wojewódzkie fundusze ochrony środowiska