spontanicznej praktyce okresu 'dziwnych słów i niepojętych czynów'. <br>W czasie 'wpatrywania się w koan' adept zen musi przez cały czas <br>koncentrować się na 'kluczowym wersie' koanu, zmuszając się na dodatek do <br>tego. Jednocześnie nie może on traktować koanu jako przedmiot poznania, <br>ponieważ musi przekroczyć wszelki dualizm. Jak słusznie zauważa Bankei, <br>&lt;page nr=111&gt;<br>wysiłek podmiotu, który dąży do przekroczenia samego siebie, można <br>porównać ze skazaną na niepowodzenie próbą zmycia krwi krwią. <br>Wielu mistrzów zen zdawało sobie sprawę z tego, że nie należy <br>przywiązywać się do jednej tylko formy praktyki. Według Dogena ustalanie <br>liczby koanów nie ma sensu, ponieważ koanem (czyli katalizatorem <br>'oświecenia') może być