nie była prawdziwa, to wiedzieliśmy od samego początku; niespodzianki nie ma. Już sam frazeologiczny schemat zdania "poprosił o udostępnienie mu w sprawach służbowych..." zapowiada dopełnienie "samochodu" (przecież nie pudełka zapałek); niespodzianki nie ma. Wreszcie fakt, że czytamy felieton opatrzony nagłówkiem "Z sali sądowej", zapowiada od samego początku, że fałszywy prokurator wystąpi wreszcie "w roli... podejrzanego"; niespodzianki i tutaj nie ma.<br> Łatwo można się domyśleć intencji dziennikarza, widocznych w owym zatrzęsieniu trzykropków, które niemalże przelewają się przez brzegi gazetowych szpalt. Autor felietonu miał oczywiście dydaktyczne ambicje. Chciał wykazać z jednej strony bezczelność przestępcy, z drugiej - łatwowierność poszkodowanych, z trzeciej - nieuchronność kary, która