tym całkiem od swej twórczości politycznej, historycznej. W pewnej chwili dochodzi do niespodziewanej wypowiedzi. Barańczak mówi do Krzysztofa Biedrzyckiego: <br>&lt;gap&gt;<br> Trudno to nazwać stereotypową wykładnią "pięknoduchostwa, estetyzmu czy parnasizmu". Pojawia się tu chęć, właściwa wielu poetom, usprawiedliwienia istnienia poezji. Pytanie brzmi nie - kim jest poeta?<br> - ale czy miara jego poezji jest wystarczająco dobra, by ta poezja była ludziom potrzebna? Więc jednak koło się zamyka i poezja znowu musiałaby przejść przez osąd z punktu widzenia kryteriów rzeczywistości pozapoetyckiej.<br> Tego rodzaju pułapki muszą czekać na poetę o takim zakresie poetyckim, jak Barańczak i o takiej przy tym chęci uczestniczenia w życiu społecznym. A przecież