sceniczne aktorom, jest kurtyna. Monumentalna, zaprojektowana przez scenografa Dawida Borowskiego i upleciona z grubych lin. Narzuca ona wszystkim postaciom sposób życia na scenie. Zmiata wszystkich ze sceny. Groźnie na wszystkich naciera. Tworzy ściany Eisynoru, które mają uszy i za którymi wszyscy wszystkich szpiegują. Czai się za kurtyną nieustannie zbrodnia i występek. Nikomu ani przez chwilę nie daje spokoju. Raz wprawia ją w ruch Hamlet, innym razem Król, czasem wprawia się w ruch sama i jest to tak groźne, że - jak powiada pewien bohater pewnego rosyjskiego opowiadania - można wpaść w przygnębienie i zacząć pić. Kurtyna bowiem jak łatwo zgadnąć, jest WIELKĄ METAFORĄ