wyryć je, w pamięci ostrym rylcem. Ponieważ mu się wydało, że słyszy w oddaleniu na żwirze kroki księdza, co przed mszą świętą poszedł pogadać z pszczołami, więc począł szybko zacierać kozikiem stary napis. Obłupał nim malowane słowa, aby ich już nikt nie mógł odczytać. Przyłożył na miejsce stare żelaziwo i wyszukawszy kamień przed szkołą wbił nim rdzą przeżarte gwoździe<br>Otarł pot z czoła i usiadł na progu. Ksiądz Kazuro nadszedł wolnym krokiem.<br>- Chodź ze mną do kościoła, młodzianku święty! - mówił serdecznie. - Masz za co dziękować Panu Bogu!<br>- Mam, mam, kochany księże proboszczu! - zaśmiał się Adaś.<br>Rozdział XII "Puk, puk, w okieneczko