i w strofie ostatniej toczy się dialektyczna gra przeciwnych elementów (oto przedwiecznemu niepokojowi, lecz - zauważmy - już nie poprzedniej trwodze, jest przeciwstawiona miłość; duszy Gamajuna, wyrażającej się poprzez niepokój i miłość - jego ciało: piękne oczy, wargi), ale gra tych elementów zmierza ku zgodnemu rozwiązaniu, jakim jest "prawdą rozbrzmiewająca pieśń prorocza" - wspólny wytwór i duszy, i ciała (warg, ust) człekoptaka. Wiersz zatem nie tylko brzmi jak muzyka, nie tylko ma formę analogiczną do muzycznej, lecz także sam mówi o muzyce: o śpiewie człekoptaka, o jego pieśni.<br>U schyłku XIX wieku w rosyjskiej sztuce, a nade wszystko w poezji, doszły do głosu tendencje modernistyczne