siedemdziesiątych. Zostawali na nim nie tylko socparnasiści, maruderzy, oportuniści, również zdezorientowani i nie mogący pogodzić się z elitarnym i ciągle ograniczonym charakterem tworzącego się niezależnego obiegu literackiego. W roku 1978 było jednak już jasne, że w warunkach coraz to bardziej zaostrzonej cenzury pozostający w obiegu oficjalnym krytyk często nie może wywiązać się rzetelnie ze swoich powinności. Ich wypełnianie utrudniały przeszkody instytucjonalne, które zrazu wydawały się paraliżujące. Tomasz Burek sporządził swój dramatyczny raport o stanie kondycji krytyki już w zmienionej sytuacji, choć opisywany stan rzeczy odnosił do niedawnej przeszłości. Wyliczał powody "pogłębiającego się braku ciągłości myśli literackiej w Polsce" - wśród nich "nieustanne rwanie