tok i mój rytm pracy!). Jego<br>pewniki artystyczne coraz to mnie drażniły, gdy jego nieugięta wiara w<br>absolutny sens sztuki i dążenie uparte mnie wzruszały. Ale<br>najważniejsza chyba epoka malarska Jaremy - lata 1950-1974 - przeszła<br>poza mną, nie znam jej, drogi nasze w tym okresie się rozeszły. Jarema<br>był pryncypialnym wyznawcą czystej abstrakcji, ja sam byłem jak<br>najdalej od tych skrajnych teorii abstrakcjonistów (zdawały się one prawie obowiązujące przez szereg lat również<br>i w Paryżu) i nigdy nie dołączyłem do jego - Jaremy - ówczesnych akcji<br>i wystaw, nawet nie dojechałem do Nicei na rue de la Lanterne, by jego<br>prace obejrzeć. A