dwie kategorie. Do pierwszej zaliczał się wyzwoleniec, którego pan uczynił nie tylko w pełni wolnym (fulcfree), ale i niezależnym od siebie, czyli obcym (a se extraneum, id est amund). W razie bezpotomnej śmierci puścizna spadkowa po wyzwoleńcu amund, jak po każdym wolnym Longobardzie, przypadała królowi. Do niższej kategorii zaliczał się wyzwoleniec, którego pan uczynił wprawdzie fulcfree, lecz nie amund. Miał on wszelkie atrybuty wolnej kondycji, pozostawał jednak pod dziedzicznym patronatem byłego pana. Związek z patronem traktowano niczym sztuczne pokrewieństwo: "Patron ma żyć z nim według takiego prawa jak gdyby z bratem lub z innym swoim krewnym wolnym Longobardem". W razie bezpotomnej