obojętne "hm" i głośne przełknięcie śliny, a zaraz potem jasne stwierdzenie:<br>- Ale w gówno wdepnąłem.<br>- Coś nie tak? Jakąś przekrętkę zrobili? Nie chciałeś tu przyjść?<br>- Nie to... Wyszło nie tak, jak sobie ułożyłem.<br>Cmon zaczął opowiadać. Miał chyba ogromną potrzebę mówienia, Irek zauważył, że wręcz spragniony jest słuchaczy i łapczywie wyżywa się w budowaniu każdego zdania. I choć to dawne dzieje, to nadal widać u niego było cechy typowe dla ludzi budzących zainteresowanie, rozpieszczanych popularnością - mówił przede wszystkim o sobie, przywiązywał wielką wagę do własnych sądów, nie pozwalał Irkowi wchodzić w słowo i raczej nie zwracał uwagi na to, co on z