Od pierwszej chwili publiczność staje się częścią miniaturowego świata, w którym to, co realne i codzienne, przenika się z marzeniem, halucynacją. Na styku tych dwóch rzeczywistości znajdują się marionetkowi bohaterowie. W pudełku niewielkiej sceny widzimy pracownię żydowskiego krawca. Marionetka jest stara i zmęczona - pochyla głowę, z trudem podnosi ciężkie nogi, wzdycha głęboko. Nie może uszyć olbrzymich spodni, zamówionych przez angielskiego klienta. W kolejnych scenach spodnie przybierają najróżniejsze formy, by ostatecznie owinąć się wokół krawca i zamienić w kwilące dziecko. <br>"&lt;q&gt;Chciałam, aby ten spektakl mówił o współczesności. I żeby można było go czytać na kilku poziomach&lt;/&gt;" - mówi &lt;name type="person"&gt;Lone Nedergaard&lt;/&gt;, współzałożycielka i aktorka