No, idź pokaż, mówię - ponagliła matka. - Ogłuchłeś? - I lekko mnie<br>ku nim popchnęła.<br> Wciąż zawstydzony, z oczami w ziemi, z tym butem w wyciągniętej ręce<br>szedłem niczym na skazanie, choć było zaledwie kilka kroków do nich.<br>Skupiły się ciasno głowa przy głowie, aż mnie owionął zapach ich<br>kartoflanego ciepła. Zaczęły wzdychać, współczuć, użalać się, że<br>najchętniej zostawiłbym im tego buta i uciekł. Na szczęście przyszedł<br>mi z pomocą głos chłopa od fury z kartoflami:<br> - A co tam oglądać! Od oglądania się drugiego nie znajdzie!<br> Ta od świętego Antoniego znów zaczęła nam radzić, że tylko święty<br>Antoni:<br> - Ilu tu ludziom święty Antoni