wzajemnej Konrada i wszechświata. Niektóre momenty Improwizacji ukazują ją zgodnie z literacką tradycją: układ mocno wsparty na osi wertykalnej, Konrad pośrodku, nad nim niebo, gwiazdy (w pewnym momencie tworzące "kręgi harmoniki"), wyżej "granice świata" (wyznaczane, jak wskazują pierwsze strofy tekstu, przez "wzrok ziemski") a nad nimi "gwiazdy nadniebne", wśród których wznosi się pieśń Konrada, "gwiazda za granicą świata". Gdzieś, dalej, Bóg. Uderzającą częścią włączoną w obraz wszechświata są chmury - pierwsza przeszkoda na drodze wzroku - i nadto ptaki wędrowne, stanowiące (podobnie jak gwiazdy!) ruchome punkty tego, co nad głową. Wszechświat w górze ogromny, nieskończony, stale jest spojony z tym, co bliskie oku i