jako robotników do orki lub żniw. Król widział w tym nie tylko osłabienie siły liczebnej wojska, ale nade wszystko podważenie tradycyjnych podstaw ładu państwowego. Bronił więc ustrojowej zasady: minimi homines muszą walczyć, gdyż są wolnymi Longobardami.<br> Zmiany społeczne i wpływ rzymskiego otoczenia podważały jednak plemienną tradycję i siłę oddziaływania jej wzorów. W edykcie z 726 r. Liutprand sięgnął po królewski nakaz i zakaz tam, gdzie dawniej wystarczała tradycja. Trzeba było ukrócić nadużycia przy mobilizacji wojska. Ale tego, że arimannowie mogliby zaniedbać posiadania i noszenia broni, czyli okazywania swojej pozycji społecznej, Liutprand jeszcze się nie obawiał. W rozdziale 4 edyktu z 745