pmK nie stanowi jeszcze problemu, lecz zakłócenia w jednoczesnym widzeniu zgranych przyrządów celowniczych i punktu celowania zarysowują się dość wyraźnie. Zaznaczyć jednak należy, że obserwuje się różne stopnie nasilenia tego zjawiska. Zauważyć je można również u żołnierzy z normalnym wzrokiem, ale nie mających dostatecznego doświadczenia i utrwalonej jako nawyku koordynacji wzrokowo-ruchowej. Tu właśnie tkwi najwięcej przyczyn niejednolitego celowania i "zrywania" strzału. Niewątpliwie w miarę zdobywania niezbędnego doświadczenia i praktyki błędy tego rodzaju mogą być usunięte przez umiejętny trening. Można więc zastanowić się, czy żołnierzy z pourazowymi stanami oka i krótkowidzów nie należy w początkowym okresie szkolenia uczyć celowania z mniejszej