zawiłej sytuacji byłoby jednak poddać się woli ojca. Gdy Ifigenia widzi, że nic już jej nie uratuje przed złożeniem swego młodego ciała w ofierze bogom, wówczas nie pozostaje jej nic innego, jak obranie sobie najwłaściwszej i najdogodniejszej drogi do stosu ofiarnego. Iść w strachu, w dalszym ciągu wzbudzając litość i wzruszając, nie warto, bo już i tak nic nie pomoże, a przy tym młodej i pięknej córce wodza byłoby w tym nie do twarzy. Wywołuje więc w sobie, jako samoobronę przed szpetotą ostatecznego popadnięcia w grozę i załamanie duchowe, kontruczucie bohaterstwa i poświęcenia i wstępuje na stos z podniesionym czołem i