rozmiar błędu), celem zaś jest - mówiąc nieprecyzyjnie - przyjęcie konkluzji w małym stopniu błędnej. Rozmiar błędu można mierzyć za pomocą ix.hi ; z przyczyn natury technicznej stosuje się zazwyczaj (x.h) , czyli tzw. Gaussowską funkcję straty.<br> Postulaty dotyczące r(x, h) są w tej sytuacji dość oczywiste. Dla wszelkich x: r(x, h) powinno wzrastać, gdy (x.h) maleje; powinno osiągać maximum, gdy x = h ; powinno być symetryczne względem x. Ten ostatni warunek tłumaczy się faktem, że jeśli cel wnioskowania jest czysto teoretyczny, to znaczenie posiada tylko rozmiar błędu, a nie np. jego znak. Prostą funkcją spełniającą powyższe wymogi jest np. r