dzieckiem. Perez nie widział co robi. Krępa postać przesłaniała wszystko i zdawało mu się, że cały jego świat teraz - to te plecy doktora, za którymi kryło się życie - albo śmierć. Doktor odwrócił się.<br>- Hombre de Dios, nie stój tak, weź żonę; zanieś do łóżka i daj jej coś mocnego.<br>- Ale... y la nena?<br>- Żyje. Idź zrób, co ci mówię.<br>Owłosiona ręka lekarza spoczęła na ramieniu Pereza. Była tak ciężka, że prawie się pod nią ugiął. Spróbował podnieść żonę z ziemi. Taka drobna, taka mała - a jednak ledwo doniósł ją do łóżka. Za chwilę znów stał przed doktorem.<br>- Posłuchaj, Perez. Niech się