elementami formy szeregowej &lt;gap&gt; ­ integrowanej wewnętrznie materiałowo z użyciem kategorii modyfikacji &lt;gap&gt; i korespondencji &lt;gap&gt;, z tendencją do tworzenia części jako struktur zamkniętych. Łuciuk w &lt;name type="tit"&gt;Mszy Dziękczynnej&lt;/&gt; (1974) integruje poszczególne części wewnętrznie z użyciem kategorii modyfikacji, zachowując jednocześnie ten sam wyraz, tworząc w &lt;name type="tit"&gt;Sanctus&lt;/&gt; punkt kulminacyjny kompozycji. Dwie msze Świdra z lat 50-ych ­ &lt;name type="tit"&gt;Missa simplex&lt;/&gt; (1954) i &lt;name type="tit"&gt;Msza&lt;/&gt; (1959) ­ łączą elementy formy szeregowej (integracja wewnętrzna) i łańcuchowej (utrzymanie jednolitego wyrazu).<br>Analizowane msze żałobne stanowią cykle od sześcio- do dziesięcioczęściowych. Tylko Karczyński (1925) i Gieburowski (1929) tworzą pełny, dziewięcioczęściowy cykl z tekstami liturgicznymi &lt;foreign lang="lat"&gt;missae pro Defunctis&lt;/&gt;. <br>Cykl sześcioczęściowy występuje we mszach J.A. Maklakiewicza