w leśną dolinkę, na której dnie płynęła Łyna. Dziewicza przestrzeń zaledwie parę metrów od miasta, aż dziw, że uszła bez szwanku żelbetowej eksterminacji. Jednak drzewa, krzaczory, nadrzeczne sitowie i zagłębienia skarpy, stanowiące kiedyś idealny teren indiańskich walk i wojennych batalii, dzisiaj były tylko wspomnieniem, niespiesznie ożywianym, gdy spotykali się czasami, z dala od ulicznego gwaru i równie hałaśliwych, nudnych pabów. Rubin czekał już na drewnianym mostku. Zygmunt zbiegł po piaszczystej skarpie i krzyknął z daleka:<br>- No cześć, już jestem!<br>- Cze, cze! Spóźniłeś się - zaznaczył Rubin, gdy podali sobie ręce. - Widzę, że twarzyczka w porządku... Nieźle ci wpieprzyli, widziałem cię zaraz po tym