i odcięci. Jak gęsi swojskie, gdy usłyszą gdzieś daleko wołanie w przestworzu wolnych dzikich gęsi, biją skrzydłami, porywają się i lecą, tak i my, wiedząc, że jesteśmy bezsilni, związani, szarpaliśmy się na miejscu, pragnąc za wszelką cenę coś czynić, coś działać, w czymkolwiek do życia należeć. Ale życie było ciągle z dala od nas, a z nami tylko tęsknota. Owej zimy była ona treścią naszego istnienia i jedynym jego wyrazem. Tęsknota układała nas do snu i tęsknota budziła nas z rana. Żyliśmy jak cienie dantejskie, których jedynym cierpieniem jest nieubłagana, nieustająca tęsknota.<br>Pierwszym człowiekiem, który nam przywiózł snop faktycznych wiadomości o naszych