koty. Nie mógł się doczekać jego śmierci. I któregoś dnia Kuba przewrócił się, zwymiotował krwią i dostał drgawek. Moja mama powiedziała, że ze starości. Pojechałam z nim do lekarza. Po chwili lekarz wyszedł z gabinetu i powiedział: - Już go nie ma.<br>Marysia, moja córka, zakopywała go nocą w ogrodzie, ja z daleka, siedząc w "kucki", płakałam. Poprosiłam, żeby go odkopała i sprawdziła raz jeszcze, czy nie żyje, bo nie mogę uwierzyć.<br>Nad ranem zadzwonił mąż z Niemiec, gdzie robił film. - Kot nie żyje - powiedziałam. - Bardzo ci współczuję - usłyszałam po długiej chwili ciszy.<br>Minęły trzy lata od jego śmierci. Trzy lata nieśmiało mówię