Mój Anioł się uśmiecha. Trzeba poczekać. Powoli. Przyjdzie moja kolej. Każdy musi mieć swoje wejście. Wskazuje mi numer naszego samochodu. Jest kolejność, inaczej im się tam, w telewizji, pomylą nazwiska. Już! Anioł mówi: - będę szedł lekko z tyłu, bo pomyślą, że jestem Pani mężem. Poprawia znaczek festiwalowy. Idzie ze mną z dumą. Jestem mu wdzięczna. Krystyna Janda. Rok 1990. Kristina, tutaj! Halo!, Halo! Uśmiechnij się! E! E! TY! TY! Spójrz na mnie! Pomachaj nam! Madam Janda uśmiech! Spojrzenie w mój obiektyw! Paaaaaniiii Krryyyyyssssiiiiiuuuu! Tuuuuuu, Ryyyyyssssiiiioooo! Wyyyyżeeej! Jeeeeszcze! Dooobrzeee, żeeee Paaaaaniii włoożyyyyłaaaa Peeeleeryyynęęęę, boooo ziiiiimnoooo! Niiiieeeech Paaaniii paaatrzyyy jaaak maaarznieeee taaaa zaaa Paaaniiiąąą