i sercem.<br>Zbliżała się godzina policyjna. Dopiero podczas pożegnania, w przedpokoju, Marian wycedził swoje pierwsze i jedyne zdanie:<br>- Pani twarz nadaje się do miniatury. Pozowanie wymaga wytrwałości.<br>Przyjrzał się Klarze mrużąc oczy, po czym dodał:<br>- Tak... Będę panią malował.<br>Jego słowa zabrzmiały zbyt protekcjonalnie i łaskawie, a przy tym narzucały z góry postanowienie, które jednak Klara skwitowała milczącym skinięciem głowy.<br>Znałem styl bycia i obyczaje Mariana, ale teraz jego ton wydał mi się rażący.<br>- Spytałbyś przynajmniej, czy panna Klara się zgadza - powiedziałem.<br>Marian spojrzał na mnie z pogardliwym zdziwieniem, jak gdyby uważał, że nie doceniam jego wspaniałomyślnego gestu. To on robił łaskę